Ik gebruik nu zo'n 6 weken geen antidepressiva meer. En dan denk je dat je "er" bent. Blijkt je lijf nog vol rotzooi te zitten. Voel je je vaak nóg beroerd. Een weg terug is er niet, want opnieuw gaan gebruiken daar pieker ik niet over. Dus ik kan alleen nog doorgaan, doorgaan met ontgiften… Dus moet ik volhouden. Doorzetten. Afzien. Geduld hebben.
Dat was de ‘lichamelijke kant’ van het verhaal. Is er ook de psychische kant. Want nu komen de problemen die door de antidepressiva nog “onder het vloerkleed” geveegd bleven, onverminderd en op volle kracht weer opzetten. Ze waren er gewoon nog, diezelfde problemen. Het was dus alleen maar uitstel van executie, die antidepressiva. Met toch een verschil: toen ik met de antidepressiva begon, kon ik het leven, met de voor mij aanwezige psychische pijnpunten, niet aan. Nu ben ik sterker dan toen. Ook al doen ze nog steeds pijn, die punten. Maar ik heb ermee om leren gaan, inmiddels. Stapje voor stapje, met de nodige hulp via het Phoenixtraject, heb ik me bevrijd van verschillende oude denkbeelden (gebaseerd op gebeurtenissen uit het verleden), blokkades, knellende en benauwende emoties, nachtmerries. En bouw ik mezelf weer op. Leer ik hoe het ook kan, leven. Leven op eigen kracht. Op eigen benen staan. Ik wist niet wie ik was. Ik wist niet dat ik ik was. Ik ben nog nooit zo mezelf geweest. Kan ik dat, ben ik zo, durf ik dat?
Ja, dus.
Blijkt nu.
Kippenvel.