Ik heb me lang erg onzeker gevoeld en kwetsbaar. Ik zie nu, achteraf, dat ik om die reden op allerlei manieren bescherming en zekerheid zocht. Ik klampte me dan vast aan iets of iemand, maar dat bleek meestal niet voldoende, waardoor ik voor mijn gevoel weer onderuit ging, of zelfs depressief werd. Ik ben erachter gekomen dat er niets is waar ik me werkelijk aan vast kán klampen, wat blijvend ‘helpt’: mijn moeder niet, antidepressiva niet, therapie of andere hulp niet, mindfulness niet, mijn partner niet. Ik kan me niet beschermen of verstoppen voor ‘het leven’. Ik leef nu eenmaal. Dat kan ik beter onder ogen zien, toe laten en accepteren. Ik zal zelf voor mijn eigen ‘stevigheid’ en weerbaarheid moeten zorgen, terwijl ik ook nog ‘open’ blijf staan voor contact en indrukken en aanwezig ben in het ‘hier en nu’. Ik wil leren ‘meebewegen’ met de pieken en dalen in mijn leven, zonder er tegenin te gaan (door boos te worden en te vechten), of ervoor weg te duiken, het te ontwijken (zoals toen ik antidepressiva gebruikte). En niemand anders kan dat voor mij doen, dat moet ik toch zelf doen.
Tien jaar lang heb ik antidepressiva gebruikt, wat in het begin wel zorgde voor een zekere ‘stevige bodem’, maar de onzekerheid en angst om te leven en gekwetst te worden, bleef. Toen ik nog antidepressiva gebruikte, dacht ik: durfde ik maar te gaan afbouwen, dan ben ik een stuk verder met mezelf. Vervolgens was ik zover om af te bouwen en dacht ik: was ik er maar helemaal vanaf, dan ben ik pas goed bezig en gaat het leven echt beginnen. Was ik er vanaf, voelde ik me nog niet goed en hield ik me voor: als ik eerst maar een half jaar verder ben, dan ben ik er vast meer aan gewend dat ik het alleen moet doen, leven, dan voel ik me vast beter. Toen dat half jaar om was, dacht ik: laat ik een cursus mindfulness gaan doen, dan leer ik beter met stress omgaan en kan ik misschien meer rust vinden in mezelf. Nu ben ik nog een jaar verder, heb dagelijks veel mindfulness-oefeningen gedaan en kom er weer achter: ook dit alleen maakt me niet gelukkig en stabiel, in ieder geval niet onkwetsbaar, in de zin van dat het me altijd beschermt en behoedt voor butsen en deuken. De ultieme ‘hulp’ bestaat niet. Ik moet het zelf doen, leven. En dat doet soms zeer (shit happens), is soms mooi, soms saai, vaak gewoon, soms jubelend. Ja, dat moet ik de mindfulness nageven; alles komt en gaat, als de golven van de zee, is in beweging en aan verandering onderhevig. Er zijn vele waarheden en alle cliché’s zijn ook wáár! Toch is niets heilig, wellicht alleen het leven zelf. En dat is de moeite van het proberen waard. Ik blijf vallen, opstaan en weer doorgaan, want dat heb ik inmiddels wel geleerd: altijd blijven doorgaan.
Marike