Lofzang op het wandelen

Het is een bekend fenomeen dat beweging helpt tegen depressieve gevoelens.
En het is nog waar ook, is mij gebleken! Wat bij mij goed helpt is 30-45 min. per dag wandelen. Het is nl. meer dan wandelen alleen, het is ook ‘de boel de boel laten’. Letterlijk uit je eigen wereldje stappen; het huishouden, de kinderen, de verplichtingen, alle dingen die ‘moeten’ loslaten. Ik trek de deur achter me dicht, ik adem de frisse lucht in en ik ben vrij. Ik kies dan echt voor mezelf, neem ook geen mobiel mee, iedereen in mijn omgeving weet dat ik er dan gewoon even niet ben. Weer of geen weer, ik ga naar buiten en ik ga aan de wandel. Ik ga gewoon het park in, vlakbij mijn huis. Voordeel is niet alleen dat het goed is voor de lijn, belangrijker vind ik dat ik mijn benen sterker voel worden: door mijn beenspieren te ontwikkelen, kom ik steviger op mijn benen te staan, letterlijk. Dat geeft me meer zelfvertrouwen. En het geeft me een goed gevoel: ik mag tevreden zijn over mezelf, want ik zorg goed voor mezelf en doe iets positiefs en gezonds, opbouwends voor mezelf. Het maakt ook nog eens dat ik beter slaap, het verbetert mijn stoelgang en verfrist mijn huid. Bovendien is het een goedkope manier van bewegen én vrij gemakkelijk te realiseren: lekker dichtbij huis!

Maar het belangrijkste vind ik nog, dat wandelen me blij(er) maakt. Aan het begin van een wandeling komen meestal eerst de dagelijkse beslommeringen nog wel even in mijn herinnering omhoog. Ergernissen, verdriet, of gevoelens van onvrede, komen dan ook op. Al wandelend ebben deze gevoelens en gedachten vervolgens ook weer weg, ze zakken wat meer naar de achtergrond. Ze komen en gaan, net als bij het weer, de wolken, zonneschijn en buien. En wat blijft ben ik. Ik ben de constante factor. Ik blijf doorgaan, want ik loop dóór! Stap voor stap vervolg ik mijn weg. Ik kom langs water, struiken en gras. Eenden waggelen voorbij, soms sta ik stil bij een boom. Alle seizoenen zie ik voorbij komen. En overal op en rond mijn pad vind ik witte veertjes. Voor mij zijn witte veertjes een teken dat ik niet alleen ben. Elk veertje is immers voor mij een teken van God, of van de goddelijke wereld, hoe je het ook noemen wilt. Een symbool van hoop. ‘Houd moed, ga door, je doet het goed’, zeggen de veertjes. En aan het eind van de wandeling, sla ik weer af naar mijn huis. Ik kan er wel weer tegenaan.