Wat is het nut van een emotiemeter?

Uit onderzoek blijkt dat mensen die hersteld zijn van een depressie, een grote kans hebben op depressieve terugval (na 1 episode 50%, na 2 episodes 70% en na 3 episodes 90% kans op depressieve terugval).

Patiënten die op één meetmoment hun stemming somberder inschaalden met een eenvoudige emotiemeter bleken sneller terug te vallen in de depressie. Lang werd gedacht dat met name schommelingen in emotie een kwetsbaarheidsfactor was voor terugval. De resultaten van huidig onderzoek stellen ter discussie of emotionele reactiviteit wel zo cruciaal is.

Dit is een vreemde constatering. Met andere woorden staat hier dat wanneer je iemand vraagt of die somber is en het antwoord is ja, dat de kans groot is dat deze persoon binnen een aantal jaren weer depressief wordt.

Wat is hier de nieuwswaarde?
Vermoedelijk is het nuttig om mensen die ooit depressief zijn geweest van tijd tot tijd eens te vragen hoe het met ze gaat .....

Reaktie op het artikel “Wees niet zo somber”

Betreft: Reaktie op het artikel “Wees niet zo somber”, uit Elsevier no. 48

Geachte dames/heren van de Elsevier redactie,

Het is positief dat er aandacht wordt besteed aan depressie en hoe hiermee om te gaan c.q. eruit te komen, maar als ex-depressiepatiënt voel ik mij niet serieus genomen. De tips en oplossingen die u noemt, kunnen zeker bij neerslachtigheid en somberheid nuttig en opbouwend zijn. Bij depressie echter – is mijn ervaring – is vaak meer nodig dan pillen en praten. Door uw artikel krijg ik de indruk dat, als je er zelf maar genoeg aan doet, het wel weer beter zal gaan. Als het dan nog niet beter met je gaat, heb je gewoon niet goed genoeg je best gedaan? Ook ik heb heel veel van de acties die u opnoemt ondernomen en meer dan 35 jaar geprobeerd om uit de steeds weer terugkomende depressiespiraal te komen, waarvan de laatste 10 jaar met antidepressiva én praten. Tevergeefs. Antidepressiva hebben mij alleen in de eerste paar jaar van gebruik geholpen, het gaf me een gevoel steviger op mijn benen te staan dan daarvoor. Maar in de 8 jaren daarna heb ik er weinig goeds meer van gemerkt. Behalve de bijwerkingen dan. Het afbouwen van de antidepressiva heeft mij vorig jaar 5 maanden gekost en is soms met grote moeite gepaard gegaan. Ook daarna had ik nog maanden last van restverschijnselen. (U schrijft in uw artikel trouwens in het geheel niet over de afbouwverschijnselen, onvoorstelbaar!)
Het praten heeft me vaak goed gedaan, maar de onbewust geworden oorzaken werden maar tot op zekere hoogte opgespoord. Ook al werd mijn inzicht vergroot en luchtte het praten meestal op: bij de diepere lagen kwam ik niet. Pas vorig jaar, toen ik begeleid werd bij het afbouwen van de antidepressiva door een kinesioloog, is de kern van mijn problematiek boven water gekomen, ben ik mij bewust geworden waar de werkelijke oorzaken lagen en heb ik deze met hulp van de kinesioloog kunnen verwerken, accepteren en loslaten, waardoor ik mijn depressie eindelijk echt ben kwijtgeraakt.
En daarna waren er nieuwe vaardigheden nodig om het leven wél en goed aan te kunnen. Mindfulness, yoga, mediteren en wandelen hebben mij goed geholpen. Ik leerde een andere manier van omgaan met mijn gedachten en werd weerbaarder.

Op mijn initiatief is er, nu een jaar geleden, samen met eerder genoemde kinesioloog en een psycholoog, een begeleidingstraject opgezet voor depressie-gevoelige mensen. Dit om op deze manier ook andere mensen te kunnen begeleiden, die kampen met soortgelijke problemen als ik heb gehad. Uniek in Nederland, voor zover wij weten.

Met vriendelijke groeten,

Marike

Elsevier geeft elf adviezen tegen depressiviteit

In Elsevier nr 48 van 28 november 2009 een opsomming wat u kunt doen tegen depressiviteit.
1. Zoek naar de oorzaak
2. Praat met vrienden
3. Schrijf een dagboek
4. Pak de oorzaak aan
5. Lees over depressie
6. Combineer rust met actie
7. Slaap precies genoeg
8. Eet lekker gezond
9. Stel haalbare doelen
10. Gebruik medicijnen
11. Praat met psycholoog

Trudy Dehue schrijft over de depressie-epidemie

Trudi Dehue, professor aan de Rijks Universiteit van Groningen (RUG), schrijft regelmatig kritisch over het achterhouden van onderzoeksresultaten van de werking van antidepressiva die de farmaceutische industrie niet welgevallig zijn.
Zo verscheen er een NRC-artikel (21-2-2009) door Trudy Dehue, geplaatst onder de kop 'Onderzoekers die afhankelijk zijn van de farmaceutische industrie ruïneren onze gezondheid'. Op haar website op de RUG meldt zij:
Oorspronkelijke versie van dat artikel met literatuurverwijzingen en een aanvulling over het laatste onderzoek naar de effecten van antidepressiva op kinderen.

Trudi Dehue kwam intensief in de media na het verschijnen van haar boek over de depressie-epidemie.

Over de plicht het lot in eigen hand te nemen

Is depressie een biologisch bepaalde ziekte die nu pas goed herkend en behandeld wordt? Praten de hulpverlening en de farmaceutische industrie ons psychische stoornissen aan? Of bracht de verzorgingsstaat mentale kleinzerigheid op grote schaal?



Trudy Dehue bespreekt de geschiedenis van neerslachtigheid. Ze bestudeert de claims van de biopsychiatrie, analyseert de commercialisering van het psychiatrisch onderzoek en de inhoud van de anti-depressivareclames. Ze betoogt dat gangbare verklaringen voor de toename van depressie niet houdbaar of niet volledig zijn.

De depressie-epidemie belicht het proces waarin het ideaal van de maakbare samenleving werd ingeruild voor dat van het maakbare individu. Benadrukten we voorheen omstandigheden als oorzaak van ellende, tegenwoordig gaat de aandacht naar het individuele brein. Daarbij werden we zelf verantwoordelijk voor wat ons vroeger gewoon overkwam. Want nu succes een keuze is geworden, geldt dat voor mislukking evenzeer.

Trudy Dehue werd bij verschijnen van haar boek door verschillende media geïnterviewd. Hier vindt u een aantal links naar de uitzendingen en artikelen, waaronder:
Medisch Contact, interview

Op zondag 9 augustus 2009 was zij zomergast bij de VPRO.

Lofzang op het wandelen

Het is een bekend fenomeen dat beweging helpt tegen depressieve gevoelens.
En het is nog waar ook, is mij gebleken! Wat bij mij goed helpt is 30-45 min. per dag wandelen. Het is nl. meer dan wandelen alleen, het is ook ‘de boel de boel laten’. Letterlijk uit je eigen wereldje stappen; het huishouden, de kinderen, de verplichtingen, alle dingen die ‘moeten’ loslaten. Ik trek de deur achter me dicht, ik adem de frisse lucht in en ik ben vrij. Ik kies dan echt voor mezelf, neem ook geen mobiel mee, iedereen in mijn omgeving weet dat ik er dan gewoon even niet ben. Weer of geen weer, ik ga naar buiten en ik ga aan de wandel. Ik ga gewoon het park in, vlakbij mijn huis. Voordeel is niet alleen dat het goed is voor de lijn, belangrijker vind ik dat ik mijn benen sterker voel worden: door mijn beenspieren te ontwikkelen, kom ik steviger op mijn benen te staan, letterlijk. Dat geeft me meer zelfvertrouwen. En het geeft me een goed gevoel: ik mag tevreden zijn over mezelf, want ik zorg goed voor mezelf en doe iets positiefs en gezonds, opbouwends voor mezelf. Het maakt ook nog eens dat ik beter slaap, het verbetert mijn stoelgang en verfrist mijn huid. Bovendien is het een goedkope manier van bewegen én vrij gemakkelijk te realiseren: lekker dichtbij huis!

Maar het belangrijkste vind ik nog, dat wandelen me blij(er) maakt. Aan het begin van een wandeling komen meestal eerst de dagelijkse beslommeringen nog wel even in mijn herinnering omhoog. Ergernissen, verdriet, of gevoelens van onvrede, komen dan ook op. Al wandelend ebben deze gevoelens en gedachten vervolgens ook weer weg, ze zakken wat meer naar de achtergrond. Ze komen en gaan, net als bij het weer, de wolken, zonneschijn en buien. En wat blijft ben ik. Ik ben de constante factor. Ik blijf doorgaan, want ik loop dóór! Stap voor stap vervolg ik mijn weg. Ik kom langs water, struiken en gras. Eenden waggelen voorbij, soms sta ik stil bij een boom. Alle seizoenen zie ik voorbij komen. En overal op en rond mijn pad vind ik witte veertjes. Voor mij zijn witte veertjes een teken dat ik niet alleen ben. Elk veertje is immers voor mij een teken van God, of van de goddelijke wereld, hoe je het ook noemen wilt. Een symbool van hoop. ‘Houd moed, ga door, je doet het goed’, zeggen de veertjes. En aan het eind van de wandeling, sla ik weer af naar mijn huis. Ik kan er wel weer tegenaan.